Κραυγάζει

Κραυγάζει: «Θέλω πάλι να σιωπήσω.

Ντροπή έναν νεκρό να σεργιανάς

στις ρούγες. Δεν γεμίζει ο κορβανάς,

από στιχάκια που σε πάνε πίσω.

 

Στο στήθος σου υπάρχω κι όμως ξένος.

Αλήθεια, που σε ξέρω παλαβέ;

Το τίμημα σε κέρματα λαβέ.

Εγώ γεννήθηκα και ζω παρθένος».

 

Τη πένα παρατώ. Παίρνω τους δρόμους.

Ξανά στα κοιμητήρια, στους σταθμούς,

βαγένια να γεμίσω με κλαυθμούς,

που θα μολύνουν κάποτε τους Νόμους.

 

Κραυγάζει: «Μεταξύ μας, γράψε τέλος.

Το τσάμπα μια φορά κι ένα καιρό.

Τσερβέλο κουμαντάριζες ξερό.

Για δράμα κίνησες… Σε λούζει γέλως».