Δεν βρίσκω πια κουράγιο να μιλήσω

Δεν βρίσκω πια κουράγιο να μιλήσω.
Τη γλώσσα μου πρησμένη και ξερή
και πάλαι για τον μπόγια φθονερή,
σαν λέσι χαλκοπράσινο θα φτύσω,

πριν πορευτώ στη χώρα των δημίων,

βαστώντας καλαμάρι και χαρτιά.
Τον αίνο μου, κοπρίτες και γατιά,
τη συνοδεία δύστροπων  αγίων

θα ψάλλουν. Ω τι ύψος καταφρόνιας!

(Στους ποιητές προπάντων σεβασμός).
Για όλους μας υπάρχει  μαρασμός,
πόσο να κατεβαίνεις στην Ομόνοια,

τους φίλους σου να δεις κάτω απ΄το γείσο,

του καφενείου «Άπορη Ελλάς».
Στις μέρες μας το παν, ένας μπελάς.
Δεν βρίσκω πια κουράγιο να μιλήσω.