Χίλια κομμάτια

 

Και το στερνό βασίλεψε αστέρι…
Κοντοζυγώνεις μέρα, μαύρο βέλο.
Των νηπενθών συνήθισα  το τσέλο,
καιρός για του Αχέροντα το φέρυ.

Απόστημα ο έρωτας στο στήθος.

(Το πύον του μαραίνει κάθε ζέση).
Απ΄το να ζω με δόσεις, κάλλιο λέσι.
Καρδιά μου, ματωμένος γίνου λίθος

και κύλησε στη μήτρα του αοράτου

ανήμπορη πολύ, ραστώνης γέννα.
Ψαράκι χαψωμένο σε κιστέρνα,
ποντίκι στις μασέλες μαύρου γάτου,

τα βήματα θα σύρω παρακάτω,

εκεί που δεν φυτρώνει μπλιό ελπίδα.
Θεόγυμνος με πέρα την ασπίδα,
κομμάτια χίλια εγώ μαζί και τράτο.