Άσε

Άσε να πάρω δρόμους της ανάγκης,
μ΄εκείνο το φθαρμένο μου παλτό.
Μπιζέρισα μαθές ν΄ακροβατώ.
Σου το χω πει ψιθυριστά πλειστάκις.

Να με βαστάς δεσμώτη δεν σου πρέπει.

Χαψώνεται πετρίτης σε κλουβί;
Τι στέκεις στήλη, άλαλη, βουβή;
Που βούλιαξαν τα ψεύτικα σου έπη;

Άσε να βγω σε κήπους θεριεμένους

κρατώντας κλαδευτήρι. Μια φορά
να ζει κανείς, δεν λέει, δεν φτουρά.
Αντάμα το λοιπόν με τους βρεγμένους.

Τη κλάψα πίσω. Μέσα μου ανθίζει,

το ξύλο το αρχαίο. Τώρα πια,
ο μόρος μου μια θάλασσα πλατιά,
που όμορφα ρεκάζει και αφρίζει.