Στης μνήμης τα γιαπιά

 

Στης μνήμης τα γιαπιά θα σηκωθώ,
Παρασκευή Μεγάλη λιγωμένος
για πίφερα. Κατάρα! Δίχως σθένος,
σαν γάμου ματωμένου μια ηχώ,

που τονθορίζει «αχ Μπουρνοβαλιά»,

στ΄ αυτί το κυνικό του Κρεοπώλη,
ατός μου θα χυθώ μέσα στην πόλη,
Σπαρτιάτης με λουσμένα τα μαλλιά,

σοκάκια να πακτώσω και αγυιές,

χυδαία υλικά και πλαστελίνη.
Τον θάνατο ποιος δένει και ποιος λύνει,
ποιος σαλαγάει κυρτές Πρωτομαγιές;

Στης μνήμης τα γιαπιά θα ξαπλωθώ,

Τρίτη του Πάσχα πίνοντας αψέντι.
Απόγιομα βαρύς από το γλέντι,
στην φρίκη των Αγίων θα δοθώ.