Η Φυγή

Της ψυχής οι καθρέφτες σπασμένοι,

σε πορεία με φέρνουν θανάτου.
Την αυδή σα γρικώ του Πιλάτου
«ΣΥΜΦΟΡΑ» και τα χέρια να πλένει,

πανικός μου μαργώνει τα μέλη,

η καρδιά τρελαμένο ταμπούρλο.
Ο Χορός μ΄ονομάτισε μούλο,
Αττικό τενεκέ και τεμπέλη,

για εγώ έχω χάσει το μέτρο;

Κυνικά νοσταλγώ  μεσημέρια
με μια μπύρα χαμαί στα παρτέρια.
Χαιρετίσματα δότε τω Πέτρω

και σ΄αυτούς που το ρίξαν στον ύπνο.

Την αυγή χαρτοκλέφτης θα φύγω.
Οι οκνοί ξεκινούν πάντα τρύγο,
με τον νου στο επόμενο Δείπνο.