Με τι καρδιά;

Με τι καρδιά να πάρω το στρατί,

το δρόμο που με βγάζει στα καμένα;
Στις τσέπες μου μολύβι και χαρτί,
μα κάθε στίχος πάει στα χαμένα.

Τα καλοκαίρια σβήσανε χωρίς

της θάλασσας της άπατης τα μύρα.
Το μούχρωμα πάντα τόσο νωρίς
και πλοίο σκάλα όχι για τη Σύρα.

Πως μπόρεσα να κρύψω μες στη γη,

τα μελωμένα λόγια της αγάπης;
Κι αν ήπια από γάργαρη πηγή,
τη βρώμισε της ζήλειας ο σατράπης.

Με τι καρδιά να φύγω μακριά,

σε τόπο που νοτίζουνε ομίχλες;
Γαυριάζει εκεί μια μάγισσα γριά
και παίζει ο Σατανάς στη βιόλα τρίλιες.