Με το Παλτό το Ξύλινο

 

Με το παλτό το ξύλινο, το μαύρο,

στη γύρα θε να βγω Πρωτοχρονιά,
τα κέρατα γυρεύοντας στον ταύρο,
το ξύλιασμα στα δίχτυα του χιονιά.

Η Κόλαση θ΄ανοίγει τα πλατώ της,

στου Μπέργκμαν την ασπρόμαυρη «Σιωπή».
Πώς να σταθεί ολάκερη Ανθρωπότης;
Της θράκας ποιος πλερώνει την κλοπή;

Με ξύλινο παλτό, μαβιά γραβάτα

και κίβδηλο στατήρα εν χερσίν,
θα κάμψω κεφαλή στην Καλαμάτα,
τα μείον να μετρήσω και τα συν.

Κι ένα θλιμμένο δείλι μιας Τετάρτης,

την ώρα που ανοίγουνε τα μπαρ,
αγέρας θα με σπρώξει καταβάτης,
προς τα νησιά του Άδη, νέκυς γαρ.