Μια Φωνή
λογχίζει: «Πάρε πόδια σου και τράβα.
Ανέβα βήμα βήμα το βουνί
και βούτηξε με μάσκα μες στη λάβα.
Τα κωμικά για μπάστα. Δεν
μπορώ
δεν έχει. Το φαρμάκι ως τον
πάτο.Τον τελευταίο σύρε το χορό,
τσαρούχι, φούντα, πάτημα τριζάτο.
Η πεδιάς φρυγμένη. Για
δροσιά,
εκείνη των αρχαίων
ηφαιστίων.Δεν πιάνεις φιλαράκι χαρτωσιά,
σαν μουρμουράς τροπάρια αγίων.
Εμένα να ακούεις. Συντροφιές
λησμόνα τες σε τίποτες δε
βγάνουν.Θαρρώ νογάς καλά από οχιές
κι αράχνες που λυσσάρικα δαγκάνουν».
Αλιά παραδομένος στο
κρασί,
με γόνυ μαθημένο να
τρεκλίζει,φορώντας κοστουμάκι θαλασσί,
αφήνω τη Φωνή να με κερδίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου