Ποιος;

 

Ποιος της μοίρας μου ορίζει το παλιάλογο,
οδηγώντας το ντουγρού σε κάποιο Ζάλογγο;
Ποιος τα νέφη συγκεντρώνει κατασκότεινα,
πέντε μέτρα πάνωθε μου; Χρόνια κόκκινα,
με ζαλώσαν παραισθήσεις. Γοργοπόταμος
για να βρει των ενοχών ο ιπποπόταμος,
ένα τρόπο να στεγάσει την αηδία του,
ένα λόγο ν΄ αντιτείνει του ψυχίατρου.

Ποιος τα νήματα μου παίζει κουκλοθέατρο,

με του Βελζεβούλ τσιγκλώντας με το κέρατο;
Ποιος στιχάκια συλλαβίζει στο κεφάλι μου,
τραγουδάκια στα υψώματα του Άλιμου;
Μιαν απάντηση γυρεύω και πορεύομαι,
μ΄όλα ΄κείνα που ΄χω μάθει να ειρωνεύομαι.
Του Εμπεδοκλή κρατήρας ,δίνω πήδουλα
και γλυτώνω στ΄ άψε-σβήσε, λάθρα κι ύπουλα.