Μ΄Ένα Πικρό Τραγούδι

                  για τον Μάριο

Μ΄ένα πικρό τραγούδι για παιδιά
που χάσανε απόδειπνο και λύρα,
ματόκλαδα σφαλνώ. Αστροφεγγιά,
ας μένεις στο κατώφλι και τη θύρα,

ότι το φως σου καίγει σωθικά.

(Συνήθισα Μνηστήρας στην Ιθάκη).
Κάθε χειμώνα θέρμες, βροχικά,
πρέφα τα καλοκαίρια και ουζάκι.

Μ΄ένα πικρό τραγούδι δανεικό

από Θεών κι Ανθρώπων αρραβώνες,
το πνεύμα μου αφήνω νηστικό
πριν το παραφυλάξουν με σφεντόνες,

ζεϊμπέκηδες κροκάτοι του Matisse

σε κύμανση ελεύθερη βακχείας.
Στις μίνες σου Χριστέ ευθυτενής,
το σφύριγμα μιμούμαι μιας ταχείας.