Η Καληνυχτιά του Παπαγκένο

 

Καληνυχτιά σου κοινωνώ και μπάτη σέρνω δρόμο,
προς της οδύνης το σταθμό. Εκεί σκοπός ο Μάνος,
κρατώντας τέμπο και ρυθμό σε ξύλο γαλαντόμο,
μια καλημέρα θα μου πει κι ας χρίστηκε τσιγγάνος,

στου Κάτω Κόσμου τις υγρές βαθμίδες των Ανδρείων.

(Ο στίχος δύσκολος πολύ απλώνεται μπουγάδα,
όλο κουρέλι πλουμιστό πιτσιλισμένο πύον).
Μπιζέρισα και δεν βαστώ άλλο Χριστό κι Ελλάδα.

Καληνυχτιά σου κοινωνώ με κώδωνες θανάτου

και δεν γυρεύω λυτρωμό, σωσμό από την Κίρκη.
Κι αν ξεπατίκωσα καλά τρόπους παλιού σολντάτου,
το ίδιο παραλήρημα και Καφκική μια Δίκη

κι επί σκοπόν και πυρ και αχ κι εντόσθια χυμένα.

Κανένα πια δεν συγκινούν τα έμμηνα της χήρας.
Καληνυχτιά, φεύγω μπροστά μικρή μου Παπαγκένα,
εγώ της άγευστης ζωής ο πάλαι προικοθήρας.