Οι Μπύρες

 

Τα παραμύθια της ψυχής
για τους πολλούς. Για μένα,
μιας ζήσης στέρφας και ρηχής,
χείλη γερά ραμμένα.

Οι Μοίρες με μοιράνανε,

λυκίσκο, αλκοόλη,
μαβί το άσπρο κάνανε,
το πεπρωμένο βόλι.

Από παιδί στις Αγορές,

τις ταπεινές και γλίσχρες.
Πάνω στο σώμα εκδορές,
στα πόδια μου χιονίστρες.

Ψωμί σκληρό απ΄άχερο,

ιδρώτες ζυμωμένο,
λάσπη το παλιοκάσερο,
στα δώδεκα κομμένο.

Και σαν τη λήθη γύρεψα,

γκαρσόνες σε ποτήρια
μου φέραν και ξεδίψασα,
Μυστήρια Καβείρια.

Τα παραμύθια της ψυχής

μου τα ΄παν ζωντοχήρες:
«Για να τη βγάζεις ευτυχής,
καφάσια πίνε μπύρες».