Σ΄ένα κιβούρι

Σ΄ένα κιβούρι μια σταλιά,
σάρκα πενήντα οκάδες
και γύρω μαύρες μέλισσες,
οι μέρες οι αποφράδες.

Ποιος τραύλισε για έρωτα,
πλούτο, κρασί και τέτοια;
Τώρα που στράβωσε ο καιρός
και παν΄ τα μπερεκέτια,

ο σκώληκας χρυσό κρανί,
στρώνει στη κεφαλή του,
την γλώσσα βγάνει και στριγγά,
ψάλλει του αποβλήτου:

«’Αιντες θνητάρι, τράβα στο καλό…
Χρωστούσες τύχη σου σ΄έναν φαλλό
και σε μια μήτρα κάπως βολική.
Ήττα πια γεύσου, ήττα ολική».

Σ΄ένα κιβούρι μια σταλιά,
μνέσκω χωρίς ανάσα,
σαν οδοιπόρος νηστικός,
που πιάστηκε στα πράσα.