Ο Νεροπότης

 
Νερό γιομίζω τον κουβά,
ξεφεύγει απ΄τες τρύπες
κι όλα στον πάτο ανάκατα,
βάσανα, στόνοι, λύπες.

Βγάζω το ποτηράκι μου,
αυτό της πρώτης νιότης,
το πλαστικό πτυσσόμενο:
«Να ζήσει η Ανθρωπότης,

με τα μεγάλα έργα της
και τα εγκλήματα της.
Για ιδές γυμνός γεννήθηκα,
για να πεθάνω μπάτης».

Νερό γλυφό στες χούφτες μου,
σαν άλλος Διογένης,
πίνω και λέγω: «Δόξασοι»,
ν΄ακούει ο Ψαρογένης.