Ο Αθάνατος

Χρόνους πατείς τα χώματα,
χωρίς αιδώ και σκέψη,
μα σαν το χώμα σηκωθεί,
την κάρα σου να στέψει,

με το σκουλήκι το καλό,
την σαύρα και το φίδι,
όμμα υψοίς στους Ουρανούς,
μαζί ζερβί το φρύδι

και κρένεις του Πανάγαθου:
«Θε μου πολλά μου μπαίνεις,
που δεν νογάς ων Κύριος,
πως είναι να πεθαίνεις».

«Δεινά του να ΄μαι Αθάνατος,
με ΄κάμαν να σε στέλνω,
να κυλιστείς στα χώματα.
Άσε μου το γκουβέρνο».