Με την Ευρυδίκη μπροστά στους καθρέφτες

Αργολογώντας στων νωθρών το ουζερί,
με κομπολόγι- κεχριμπάρι, μυρωδάτο
τολμώ: «Ποιος θά ΄ρθει να μ΄ανάψει ένα κερί
κι από τα μάρμαρα να διώξει αχούρη γάτο;

Σαράντα μέρες πανιασμένος προσπαθώ
να καταλάβω πως δουλεύει μια παγίδα,
που σε αδράχνει στα ζουμιά και στον ανθό,
για να σε ρίξει στο ταφί σου με στλεγγίδα».

Κι ο Μπελαμής εκεί που φτιάχνει τον μεζέ,
σηκώνει μάτια δυό κουμπότρυπες και λέγει:
«Τον κόσμο τούτο να λογιάζεις φερετζέ,
μ΄ένα Θεό που τα κατσίκια του αρμέγει».

Βάζω στο στόμα σιγαρέττο μου στραβά,
χαμογελώντας αλά Φλιν στην Ευρυδίκη,
«Κριτής κανείς δεν θα μ΄αλλάξει τον χαβά»
και στους καθρέφτες μας χαζεύω δίχως φρίκη.