Σαν ταχυδρόμος

Σαν ταχυδρόμος σ΄επαρχία ορεινή,
με τρύπια τσάντα κι ολοήμερη ναυτία,
κάνω πετάλι ψαλιδίζοντας ποινή,
Αύγουστο μήνα ιδρωμένος στα Χαυτεία.

Ο Θέμης πάντα στη καρέκλα του σκυφτός,
μιλά για δίσκους κυκλοδίωχτους της Decca,
σ΄ένα παλιόφιλο που ξέμεινε ιστός
χωρίς το φλάμπουρο, παιδί γύρω στα δέκα.

Κι εγώ αντάμα στα καφέ της συμφοράς,
εκεί που γύφτισσες με μάτι αετίσιο,
ισορροπούνε αφθαρσίας και φθοράς,
ζητώντας τζίφρας μου επίμονα το γνήσιο.

Σαν ταχυδρόμος ματωμένος του Τσεσμέ,
μι΄αυγή θα φέρω κάτι γράμματα του Ξένου,
να τα μοιράσω στ΄αρκαντάσια και σε με,
απολυτήρια του βίου μετ΄επαίνου.