Εμμ. Μπενάκη  9  29 post Covid

Έσπερνες σύννους με γερμένο το κορμί,

Μαυροκορδάτο, Σαμουήλ και Πήλιο Γούση,

ψάχνοντας λύχνο να φωτίσεις την ωμή

Πραγματικότητα που κόμιζε το πούσι.

 

Και μόνο εγώ, ένα  χωράφι ξερικό,

αγορασμένο δυό παράδες μια Τετάρτη,

χάλευα λίγο από τη Γνώση μερτικό,

που θε να ΄ρχόταν με του Μπότσαρη το άτι.

 

Κοντά σου Φίλε ήταν πάντα λες γιορτή,

γιορτή θλιμμένη, ένα Πάσχα δίχως έρμα,

με πυροτέχνημα που σκάει στην αορτή,

σμπαράλι κάμνοντας του Τσώρτση την καζέρμα.

 

Έσπερνες γράφω, μα η  μελάνη μου νερό,

 αφορεσμένη  να μην πιάνει την ουσία,

το παραμύθι τώρα πλάθει του Περώ,

σα καταπότι  στη  βαριά σου απουσία.