As time goes by

Ποστάλι σκουριασμένο τ΄άγιο σώμα της,

βαθιά σε κάποια θάλασσα του Νότου.
Μιας  λυγμικής αγάπης και αόμματης,
το θύμα εγώ στο πέντε της Διδότου.

Τις νύχτες μπρος σε νοτισμένους άτλαντες,

το στίγμα της γυρεύω δίχως ζέση.
Οι Μοίρες, διακονιάρισσες ατάλαντες,
μυρίζουν κλινική και  γάτας λέσι.

Ένα καιρό στα λυρικά μου ρέματα,

καπνίζοντας «Καρέλια» μαγεμένος,
δεν γνώριζα του μέλλοντος τα αίματα,
κουδούνι, διευθύνσεις και το γένος.

Αλί μου, ξάφνου βρέθηκα αιχμάλωτος,

με τις εκστάσεις πια σταφιδιασμένες,
στη λησμονιά δυσοίωνα ευάλωτος,
να ξεσκονίζω κρύπτες σκονισμένες.

Ποστάλι βυθισμένο τ΄άγιο σώμα της,

με δυο σειρές λαμπιόνια αναμμένα.
Στα χέρια μιας πλαγγόνας συνονόματης,
ξεψύχησα τα είκοσι κλεισμένα.