Στου Υμηττού τη χάψη

Στον Υμηττό οι θλίψες περισσέψανε

και γένηκαν  πουλιά της καταιγίδας.
Μες σε σπηλιά τελώνια με βατέψανε,
να λασπωθεί η ρόδα της πατρίδας.

Παρασκευή, των σπλάχνων ο καλόγερος,

με πήρε στο κυνήγι ως τους φράχτες.
Από τη γέννα κι ύστερα παλιόκαιρος,
χιόνιζε πυρ ανάκατα με στάχτες.

Στον Υμηττό χαλεύοντας Ανάσταση,

έβαλα μπρος μιας μνας καρμπυρατέρι.
Φως πάλι φως! Τα χέρια σε ανάταση,
κρατήσανε σφικτά το πρώτο αστέρι,

την άρραφη ραντίζοντας θνητότητα,

κρασί και χρωστικές από τα Σπάτα.
Ήταν νυχτιά σα βγήκα με σεμνότητα,
μια Παναγιά γυμνόποδη στα βάτα.