Το Ταξίδι

 

Μια χαραυγή με μάτι ασυγκίνητο
και σταθερό το πνεύμα του μετώπου,
στο χαλασμένο θά ΄μπω αυτοκίνητο,
τους μύθους να γυρέψω του Αισώπου.

Ο Θεριστής,(γλυκιά μου συμπαράσταση),

καρτερικά θα κρένει στο κατώφλι:
«Λόγος κενός να ξέρεις η Ανάσταση,
κρόκος μηδέν κι ασπράδι… Μόνο τσόφλι».

Της πλήξης τα ενδύματα τα πένθιμα,

σε κάδους θηριώδεις πλυντηρίων,
με σκόνη από ήθη κι από έθιμα,
Υπαπαντής θα λάμψουνε στο Δίον.

Κι εγώ που τόσο πόθησα τη θύελλα,

το χιόνι, την αντάρα, το σκουλήκι,
τα κέρδη μου μονάχα λίγα πτύελα
και χάρβαλο κουδούνι «ΕΥΡΥΔΙΚΗ».