Η Γοργόνα

Σ΄ένα θαλασσοχώραφο,
πλωρίζει μια γοργόνα,
λαμπρή γοργόνα απ΄αυτές,
που λύνουνε το γόνα.

Πουρνό-πουρνό το δίχτυ μου,
ρίχνω να την επιάσω,
μαζί με φλόμο δυνατό,
να την αιφνιδιάσω.

Και μεσημέρι δώδεκα,
στης Δήλου τις αμμούδες,
την ανεβάζω, την πετώ,
πάνω στις κουρελούδες.

Έχει το σώμα κοριτσιού,
μικρά, στητά βυζάκια,
μ΄αντίς ουρά καμαρωτή,
ραμμένα ποδαράκια.

-Εσύ του Μεγαλέξανδρου
η πάλαι αδελφούλα;
-Εγώ, που να μην έσωνα,
ψαρά Ρωμιέ και νούλα.

-Που χάθηκε η εύμορφη
καμπυλωτή ουρά σου;
-Μαζί με Λόγο κόπηκε,
απ΄το σπαθί του Ράσου.

-Και τι γοργόνα είσαι συ,
δίχως ουρά και λέπια;
-Γοργόνα που από δω και μπρός,
μαύρα της πρέπουν κρέπια.

Σ΄ένα θαλασσοχώραφο,
ξυλάρμενη γοργόνα,
θε να την βγάλει ο Νοτιάς,
νεκρή στην Καραθώνα.