Μπάρκο με τις Μοίρες

Μ΄ένα φλυτζάνι λάβδανο θα βγω στο λιακωτό,
το περιγιάλι το κρυφό στερνή φορά να κρίνω,
πριν κατεβεί ο Άγγελος κραδαίνοντας λωτό
και μαραμένο της Μαριάμ το πρώτο εκείνο κρίνο.

Κρυμμένος στα βιβλία μου στριγκά ο Μαραμπού:
«Την Πράσινη μην φοβηθείς και τη γριά-χελώνα,
που γεύεται στο πλάι σου σα λέσι αλλοδαπού,
τ΄αλάτι και χαμογελά στών άστρων τη λεχώνα».

Στον Πυθαγόρα όμωσα, το στόμα μου κλειστό.
(Οι λέξεις πάντα κίβδηλες κι οι φράσεις λωποδύτες).
Τι ωφελεί μερόνυχτα να κρέμεσαι σε ιστό,
παλιόπανο που κοινωνεί συναχωμένες μύτες;

Μ΄ένα φλυτζάνι λάβδανο, ντυμένος σα γαμπρός,
τις Μοίρες θε να υποδεχτώ με βάγια κι αγιοκέρια
και οδηγώντας τες αργά εκεί που σκάει ο αφρός,
μαζί τους θα μπαρκαριστώ για ταφικά λημέρια.