Η Περιπέτεια

Τα χρόνια με ζαλώσανε καντάρια προσβολές,
τους ουρανούς σκοτίζοντας  μ΄αόρατη πλερέζα,
κι απέ με ξαποστείλανε λουσμένο στις χολές,
για να πατήσω έδαφος κατάσπαρτο πινέζα.

Λυκάνθρωποι οι σκέψεις μου, βρυκόλακες στυγνοί,
ροφούσαν το μεδούλι μου συχνά με καλαμάκι.
Ομίχλη στα περίχωρα με μπέρδευε πυκνή,
και μ΄έριχνε κουρόγιδο στου δρόμου το χαντάκι.

Μα να που σίμωσε καιρός, κατάλληλη στιγμή,
για να σιγάσουν οι στριγγλιές μεγάφωνα να πάψουν,
να σηκωθεί το πνεύμα μου πιο πάνω απ΄τη Ρωγμή,
κι απ΄τις φωτιές που βάλθηκαν οι δαίμονες ν΄ανάψουν.

Προς το μεγάλο πέλαγος βαδίζω σταθερά,
μ΄ένα κανώ στην πλάτη μου και τσίπα χαρτοκλέφτη.
Ανόητα τα γύρω μου, τα μέσα θλιβερά
και γω μια σαρκομετοχή, που όλο και ξεπέφτει.