Το Τρισάγιο

Στην αποφράδα ταλανίζομαι γυμνός
τη μέρα, σκάβοντας απόπατους Αγίων
με σκαλιστήρι, ενώ  άνεμος πυκνός,
στεγνώνει ρέματα βαθύσκιωτα δακρύων.

Ο τροχονόμος τη σφυρίχτρα του φυσά,
κι εγώ στριγκά μια καραμούζα του θανάτου.
Εδώ, απόκληρος στου δρόμου τα μισά,
επτά ζωές θέλω να ζήσω σαν του γάτου.

Στους καφενέδες το τρισάγιο θα πω,
για κάποιο Νίκο, κάποια Γιώτα, κάποιο Θέμη,
ανεβασμένος σ΄οροφή και σε καπώ
ενός Τογιότα, με φωνίτσα που να τρέμει.

Μά κόπος άδικος, σισύφεια φθορά
και πονεμένες ιστορίες απ΄τον Πόντο.
Ότι αγάπησα θυμίζει εκφορά,
και καλοκαίρι με θερμάστρα στο Τορόντο.