Η Ομπρέλα

Είχα ΄να φίλο κάποτε,
που βάσταγε ομπρέλα
τις νύχτες: «Τ΄άστρα σκιάζομαι.
μην κάμουν κουτσουκέλα

και πάνω μου απρόσμενα,
χυθούνε και με κάψουν.
Διάτα σ΄αφήνω σαν χαθώ,
μ΄ομπρέλα να με θάψουν».

Είχα ΄να φίλο κάποτε,
που βάσταγε ομπρέλα
τις νύχτες. Τώρα κόκκαλα
ανάκατα μπανέλα.