Ο Φίλος

Ο φίλος πικρογέλασε και πέρασε στη λήθη,
μ΄ένα μαβί πουκάμισο, σακάκι σταυρωτό
βογκώντας: «Θα με θυμηθείς σαν σε βουλιάξουν μύθοι
μπετόν αρμέ, σαν καρφωθείς σε φράχτη αγκαθωτό ».

Κι εγώ που άναβα πυρσούς με μαύρο αναπτήρα,
κόντρα σ΄ανεμοθύελλα, ραγιάνι φοβερό,
τον πρώτο φανερώνοντας τριμμένο χαρακτήρα,
ενέχυρο ακούμπησα πυξίδα και φτερό.

«Για πάντα πένης» κλάφτηκα, «για πάντα στενεμένος,
στη Λισσαβόνα θε να βρω νοήματα χλωρά,
που θα βοηθήσουν να καμφθεί της μοναξιάς το μένος,
και θα μου δώκουν έρεισμα μέσα στην Αγορά».

Ο φίλος πικρογέλασε: « Να μείνεις στην Αθήνα.
Εδώ Σεφέρης. Ποιος για σε στου Τάγου τις στροφές;»
Με το ζερβί μου του ΄γνεψα στερνό το γειά στη Σίνα,
θρηνώντας της φιλίας μας τις σάπιες οροφές.