Η Κηδεία

«Φίλοι καλώς ορίσατε», μιλώ μηδέ μ΄ακούνε,
τι τα χωνιά τους έχουνε φραγμένα με κερί,
και στέκοντας παράμερα μπλαβή να μην με δούνε,
μέσα στην ανημπόρια τους φαντάζουν τυχεροί.

Γελώ με τα καμώματα μα πάλι ανθρωπίσιο
πράγμα ο φόβος και καλό αλάργα να στηθείς,
τον σύντροφο που θα περνά, με μάτι αετίσιο
να κόψεις, μ΄έγνοια μοναχή πώς να μην ηττηθείς.

Ο θάνατος για τους νεκρούς κι εγώ νεκρός δεν είμαι.
Δεν είμαι και ας φαίνομαι. Παράσταση φρονώ,
το πανυγύρι τούτο εδώ. Το φέρετρο που κείμαι,
ένα σαράβαλο αστικό που πάγει Κολωνό.

«Φίλοι καλώς ορίσατε».  Καιρός μου πια ν΄απέχω,
με το κεφάλι πέφτοντας στις σπείρες του βυθού.
Της λήθης φέρτε μου νερό, τις μνήμες για ν΄αντέχω,
και φυλακήν τω στόματι, Παλιέ Πατέρα θου.