9 ΠΡΙΝ

Εννιά πριν απ΄την γέννα μου,
παρλάρω στην μητέρα:
«Κάμε Γωγώ την άρρωστη,
να φύγεις τον πατέρα.

Εσύ λουφάρεις την γκαστριά,
εγώ την ταλαιπώρια,
κάζα, στραπάτσα κι όλα αυτά,
που φέρνουν στεναχώρια».

Κι αυτή τρελέτζω: «Ξαποδό,
πάρε δρομί κι αλάργα,
για θα το πω του Απόστολου,
που ναι μοβόρος κάργα

και τέτοια φούμαρα μαθές,
σπανίως αγοράζει.
Τον πούλο από την κάμερη,
τι όπου ναν΄ βραδιάζει».

Και βράδιασε κι ο κύρης μου,
γυρνώντας στο γιατάκι,
με το τσαπί του το σκλερό,
πλαταίνει της τ΄ αυλάκι.

Και να μαι τώρα ο δύστηνος,
ταγμένος του θανάτου,
να κατοικώ μ΄ενοίκιο,
σε λάκκο αποπάτου.