Η Λύση του Προπατορικού

(Σάτιρα αφιερωμένη στον κ. Ν. Περδίκη)

 
Δεν έχει ο Παράδεισος χειμώνες,
μόνο καρπούς πρησμένους με ορμόνες,
που ένας όφις άδολα προσφέρει,
σε ζεύγος Πρωτοπλάστων. Χέρι-χέρι

και τρώγοντας με όρεξη το μήλο,
αισθάνονται γαργάλισμα στο φύλο:
«Να σε ξαπλώσω Εύα μες στα χόρτα;»
«Φτάνει σωστά να βρείς την μπουκαπόρτα».

Και να οι θρακιάδες, να τ΄αγριοκαίρια,
παπάδες, δεσποτάδες κι αγιοκέρια,
κραυγές της γέννας, άχγη του θανάτου
και καύλες Γεναριάτικες του γάτου.

Γι αυτό μαθές σιχαίνομαι τα μήλα,
την Λένα, την Μυρτώ, την Φιλομήλα.
Ένας Αδάμ σαν θέλει το καλό του,
δανείζεται τους τρόπους Τσακαλώτου.