Επί ματαίω, ουδέν

Πάντα εκεί,
καρφωμένο στη θέση του,
το μικρό παραθαλάσσιο νεκροταφείο,
μοσχοβολούσε νεωγνών θάλαμο
κι ανάσα κόρης σε οργασμό.
«Αν αυτό είναι ο θάνατος» αναρωτήθηκα,
«τι στο διάβολο χρόνους εξήντα
χαλάλησα φεύγοντας τον;»
Για ν΄αποκριθεί το πιο ψηλό απ΄τα  κυπαρίσσια,
σ΄ένα τόνο λιγουλάκι απότομο:
«Επί ματαίω, ουδέν».