Δεκαπενταύγουστος

Την εκκλησιά δουλευταρού μαγάρισεν αράχνη,
απλώνοντας τα δίχτυα της στο κλίτος το δεξί,
εκεί που λάγνοι ναυτικοί στέκονται μες στην πάχνη,
πρώτη φορά ως έφηβοι, στερνή συν γυναιξί.

Κι είναι μια πίκρα που σοβεί απ΄ώρα στις εικόνες,
αβάσταγη που δέχτηκε ασμένως ο Ληστής,
και ξεσηκώνει θύελλες στις μέσα Λισαβόνες,
τα πρόσημα πειράζοντας κάθε καρδιάς πιστής.

Μαζί κι εγώ μ΄ένα σουγιά της φρίκης θυμητάρι,
που χάρισε ο Δόκιμος σε μέρα χαλασμού.
«Η άνοιξη θε να με βρει στ΄απόνερα κουφάρι»,
βόγκηξε «θύμα πρόωρου κι αναίτιου μαρασμού».

Τις ρήσεις του πια ξέχασα, το κύμα μ΄αποβάλλει,
στου Νάρθηκα την αμμουδιά που έβαψ΄ο Βαττώ.
Η Πόρνη ως μητέρα μου, τρύπιο με σκέπει σάλι:
«Μούλικο, μην ζαλώνεσαι με κάθε τι φθαρτό».

Την εκκλησιά μαγάρισεν οχιά και κατσαρίδα,
κι ένα τιμόνι που γυρνά στον άξονα τρελό.
«Τις άγκουρες λεβάρετε, το νου σας στην βολίδα,
και πυρ τραβώντας της νεώς συγχρόνως τον φελλό».