Ο παρ΄ολίγον

Έπλεξα θηλιά ταβάνι κι είπα το «Τετέλεσται!
Τέτοιον κόσμο γω δεν τον αντέχω… Να τον χαίρεστε».
Μπρος μου τριποδίσια καρεκλίτσα και σαλτάρησα.
Αλλά τσακ ιδέα στο τσερβέλο και σπατσάρισα.

«Το να κρεμαστείς είναι ένα πράμα πάνυ εύκολο.
Κάτι που με πρώτη πετυχάει κάθε ξέκωλο.
Άσε γω  καλύτερα να ζήσω ως το γήρας μου,
και ν΄αφήκω φουλ το μπερεσέδι αχ της  χήρας μου.

Πόσοι απ΄αυτούς που αυτοκτονάνε ρεζιλεύονται;
Τραυματίζονται και δεν πεθαίνουν και παιδεύονται;
Χρόνος ασφαλέστερη μασέλα βρε δεν βρίσκεται,
δια της οποίας ο καθείς μας αναλίσκεται.

Η αυτοκτονία θέλει τρόπο, στυλ και σύστημα.
Του Αμλέτου κάθε ημέρα ν΄αγνοείς το δίλημμα,
Και στα ενενήντα σιγουράκι είν΄ο θάνατος.
Τότες δεν χωρεί αποτυχία… Μάχη Ανάλατος!»