Ο Βρυκόλακας

Χλωμός στην άκρη του καιρού αυτιάζομαι καμπάνες,
να χρεμετίζουν χαρωπά Δοξαστικά Ληστών,
και να καλούν της γειτονιάς τους μόρτες στις αλάνες,
από τον Φάρο Σίδερο ως το παλιό Λιστόν.

Και στέκομαι στες πλάτες μου χωρίς να βγάζω άχνα,
στου Νηστευτή ελπίζοντας τους τρόπους τους καλούς,
και στης Σαλώμης τα βιολιά τα τρυφερά και λάγνα.
να με σηκώσουν σύνευνο κάποιας μικρής Ραλλούς.

Ταχιά μαθές Απόδειπνο σαν άστρο ανατέλλει,
δίχως μια χέρα στοργική απά στην κεφαλή,
ν΄απιθωθεί σαράντα βολτ ηλεκτροφόρο χέλι,
που ψευδοαχερόντιες πορτάρες κουρταλεί.

Νεκρός θα μένω ες αεί, δεινός αιματοπότης,
μέχρι τρομπέτα ν΄ακουστεί απ΄την Εδέμ βραχνή.
Για τους απάνου πάντοτε υπάρχω εξωμότης,
κι ας έχω στους κυνόδοντες την πρόθεση αγνή.