Το Ταξίδι

Με τα φτερά του Ίκαρου και δίχως κηροζίνη,
χθες δειλινό ταξίδεψα βαρύς ανημποριά,
βαστώντας την κατσούνα μου ως τ΄αλμυρό καμίνι,
απ΄εντοσθίων βάραθρα, ψυχής στενοποριά.

«Που πήγε βρέφος» έσκουξα «και τ΄άγουρο τ΄αγόρι,
ο έφηβος ο πύρινος με τη χρυσή στολή,
ο άνδρας που επίμονα ζητούσε ξεροβόρι
να τον δροσίζει κι έπινε ως νέκταρ την χολή;

Που πήγαν χρόνια της κλινός και χρόνια του βιβλίου,
που το κορίτσι χάθηκε που βάδιζε σιμά;
Τώρα μονάχα σκοτεινές ακτίνες του ηλίου,
για να ταιριάζουν μια χαρά με τα πατερημά».

Με τα φτερά του Ίκαρου λερά και κολλημένα,
σε πλάτη όλη σπιλόστικτη πολλά καχεκτική,
την πτήση μου την ύστατη απάνω απ΄τα καμμένα,
τόλμησα καζαντίζοντας  μια πτώση θελκτική.