Το  ξύλινο πορτί

Το ξύλινο ηχάς πορτί,

κι η μάνα σου σε κρένει,

από του Άδη τη μονιά:

«Κλωστίτσα που σε δένει,

 

με της ζωής τη θερμασιά,

μη κόψεις σπλάχνο ακόμα,

ότι πικρός ο θάνατος,

βαρύ πολύ το χώμα.

 

Το ξέρω πως μπιζέρισες,

να καρτεράς τη μέρα,

που θα σου δώκει μια χαρά.

Μα η μέρα δίχως χέρα,

 

ποτές δε φέρνει τίποτα.

Στην έλλειψη αρκέσου…

Κάμε καρδιά, στο μεσιανό

κατάρτι βάλε δέσου».

 

Το ξύλινο ηχάς πορτί,

κι η μάν΄αποθαμένη

είκοσι χρόνους σου μιλεί,

σάμπως εκεί να μένει.