Ο Παλιόφιλος

                             στον κ. Νίκο Περδίκη

Δίχως καπίκι μια βραδιά κουτσαύλισα θλιμμένος,

από της Τούμπας τα στενά ως την Καλαμαριά,

παλιόφιλο γυρεύοντας, ένα σκυλί λιμένος,

που δεν δυνήθηκε κανείς να βάλει λαιμαριά.

 

Τις αγορές αλώνισα, τα ντοκ, τα καφενεία,

τον χάλεψα στις εκκλησιές, σε οίκους ανοχής,

πάνω στων άστρων το γιαπί, στη  φοβερή πενία

των στίχων μου που μούσκευε η λύσσα μιας βροχής.

 

Και δεν θυμότανε κανείς εκείνον τον αλήτη,

που κάποτε τη νιότη μου σημάδεψε βαθιά

με την βαρβάτη πένα του, τον σιόρ τον Ψυχοζήτη,

τον τσιρκολάνο που φωτιές κατάπινε, σπαθιά.

 

Μόνο παιδάκι μιά σταλιά με του σχολειού τη σάκα,

στις ρούγες που ξεχάστηκε να παίζει το κρυφτό,

στρέφοντας «Θειό,» με πρόγκηξε «χρόνια πολλά στη φάκα

περάσανε, που σου ΄μαθαν τον βίο τον σκυφτό.

 

 

 

Και να ξεμάθεις δύσκολο. Ο φίλος  δεν σε σώζει,

γιατί καιρός που μίσεψε και δεν υπάρχει πιά.

Άκου βραχνό  τον κόρακα που για τα σένα κρώζει,

δυσοίωνα μέσ΄ στων  σταυρών  τ΄ασάλευτα  κηπιά;» 

 

Τον γνώρισα τον φίλο μου, ας ήταν και παιδάκι,

και πέφτοντας στα γόνατα για να τον ασπαστώ,

σαν άγγελος φτερούγισε προς το Καραμπουρνάκι,

αφήνοντας την σάκα του την τρύπια να βαστώ.