Ξημέρωσα πιωμένος

 

Ξημέρωσα πιωμένος πυρ αθάνατο.
Οι Νύμφες χαψωμένες σε λαγήνι,
στραφτάλιζαν λογχίζοντας Ανάλατο,
καθώς τον Λαπαθιώτη η μορφίνη.

Των κάπρων αφοδεύσεις καταδέχτηκα,

τα γέλια, το γλυφόνερο της βρύσης,
φωτός τον κουρνιαχτό, παλιά ρεμπέτικα
και στα στερνά, του Κάλχαντος τις ρήσεις:

«Κατάρα στων Προγόνων τον ομφάλιο,

κατάρα στης εταίρας το αιδοίο,
κατάρα τρις στα ξάρτια, στο πηδάλιο,
κατάρα στο εντός κρεοπωλείο.

Κατάρα στα κελιά τα Κυκλαδίτικα,

κατάρα στη πλατεία Ασωμάτων,
κατάρα στου Διός τον σαρο-Μύτικα,
κατάρα στον Ινφάντη των προβάτων».

Ξημέρωσα πιωμένος πυρ αθάνατο.

Και ξάφνου, των Αγίων η χορεία,
με στόμα ρημαγμένο: «Άρον κράβαττον
και πέρασε αμνός στην απορία».