Πεσσόα, σαράντα ώρες πριν

 

Ποιος της ζωής μου έκοψε την άγκυρα
και προς τα βράχια σούμπιτος παγαίνω;
Το πεπρωμένο γαϊδουριώνε άχυρα,
γι΄ αυτό πεισματικά μαθές σωπαίνω.

Οι λέξεις πια δεν έχουνε υπόσταση.

(Ένα πουκαμισάκι στον Βαρδάρη).
Τώρα μετρώ των κήπων την υπόταση,
αφήνοντας τη φούσκα στο φεγγάρι.

Ποιος αγρικά το θρόισμα του σάβανου,

σαράντα ώρες πριν απ΄την κηδεία
και στέλνει χαιρετίσματα του πλάτανου;
(Να προκαλεί ο στίχος θυμηδία).

Αλλοίμονο, λαχνός μου η κατάθλιψη

και χύμα τετραπέρατος χειμώνας.
Και δεν θα κουραστώ στην επανάληψη:
«Εδώ Πεσσόα, τέκνο Λισσαβόνας».