Ο Φτωχούλης του Θεού

Χωρίς στατήρα πάτησα στα μνήματα,
προς τις ακτές ξεφεύγοντας των άστρων.
Κάποιος ψηλά χαλάρωσε τα νήματα
και φώναξε στριγκά: «Μιχάλη, άσ’ τον».

Στις πλάτες τις φτενές, μανδύας άλικος.

Ποιος ήμουν; Μια κοτύλη αμφιλύκης,
ένας θνητός θρασύτατος πλην  πάροικος,
που ορέχτηκε φιλί της Ευρυδίκης.

Γύρω Μαινάδες έτοιμες για βύθιση

κι εγώ στη μέση άσσος των γηπέδων.
Ξένο κουστούμι πάνω μου η Ποίηση,
στιχουργική κατηγορίας παίδων.

Τρείς του Μαρτιού, το luger καλολάδωσα

και βάζοντας σιμά τον κρόταφο μου,
ψυχή και μπεζαχτά και spleen παράδωσα,
εις χείρας  Ιωάννου  Χρυσοστόμου.