ΜΙΚΡΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

 

Σεβαστιανού, στων Σκύλων το παράπηγμα,
πρωτόγαλα σε ραγισμένο τάσι.
Στα σύννεφα ψηλά γυρεύω άνοιγμα,
τραυλίζοντας: «Α κύριε Μαλακάση».

Χέρι νωθρό, βλαμμένο και φυγόπονο,

καρδιά μες στης απόγνωσης το γείσο,
ένα παλιό υπάρχω μαγνητόφωνο,
ανήμπορο αινίγματα να λύσω.

Από Κουκάκι μέχρι τα Πετράλωνα,

τσιγάρο ένας δρόμος. Δεν με νοιάζει,
τη συντροφιά που έχασα του Πλάτωνα.
Σιγά που θα το βάλω και μαράζι.

Σεβαστιανού, πιωμένος καταφρόνηση,

μακραίνω σου «Μικρή» μου  «Βενετία»,
με το μυαλό κουρκούτι από τη δόνηση,
που δίνει των στροφών η επαιτεία.