Το Ρύζι

Πέσαν τα μάνταλα βαριά. Οι αποθαμένοι,
«σκλαβάκια» παίζουν στις πλατείες και στους κήπους.
Εδώ δεν έχει Αμφιπόλεις και Φιλίππους,
μόνο φαντάσματα και μια πληγή που χαίνει.

Σέρνονται όμοια μπακακοί και περιμένουν,
να μου φιλήσουν τα ποδάρια με τ΄αχείλι,
πύο γιομάτο. «Για κρατείστε με πια Φίλοι,
Κλείτους λογχίζω μα εκείνοι δεν πεθαίνουν».

Πέσαν τα μάνταλα βαριά. Φωτιά, τσεκούρι.

Τώρα καπνούρα Σογδιανή και  Σαμαρκάνδη.
Μας σέρνει όλους Βελζεβούλης με το γάντι
και ποιος τη πίπιζα ηχάει και ποιος σαντούρι;

Άγρυπνος έξη το πρωί κι ακόμα βρέχει.

Κάτι βαθιά πολύ στα σπλάχνα  τσιτσιρίζει.
Η σύνευνος: «Σαν τι θα φάμε;» «Βράσε ρύζι…
Ένας Αλέξανδρος και ρύζι, το αντέχει».