Οι Επτά Τελευταίοι Λόγοι του Ιωάννη στον Σταυρό (Αγίας Παρασκευής)

Θνητοί που κάμνουνε κακό δεν φέρουνε ευθύνη.
Ο αίτιος ας όψεται. Αρνάκι ο Αδάμ,
διδάχθη παρά Πονηρού σπέρμα κακό να χύνει,
θέση λαμβάνοντας ταγού μες στης φθοράς το τράμ.

Ποιός στέργει του Παράδεισου τα πνιγηρά σαλόνια,
και τις κυρίες που σοβούν ντυμένες στα φαιά,
για να δειπνήσουν ταπεινά λασπώδη μακαρόνια,
με μια Μαριώ που γένηκε από Οβριά Θεά;

Γύναι ιδού ο γιόκας σου στεγνός και μαραμένος,
που κάποτε ξεφούρνισες τεφρή Παρασκευή.
Τώρα, ορθρίζει ορφανός πισθάγκωνα δεμένος,
σ΄αυτό το κολαστήριο με φίδια ευσεβή.

Φρικτά με εγκατέλειψες Πατέρα κι αύτη ώρα,
να σου τα σούρω απ΄τη καλή, πλην νόημα μηδέν.
Τη στράτα πήρες μακριά, λες με κατείχε ψώρα
κι από του θόλου τα γκολπόστ το γύρισες στο ζεν.

Διψώ και ήγγικεν καιρός, της μάνας μου το γάλα,
φτύνοντας προς τους Ουρανούς «Τετέλεσται» να πω,
μα πριν πετάξει μου η ψυχή απάνω απ΄τη Σουβάλα,
στους χάρτες μέσα βολική ας εύρει ατραπό.

Μουγκάρη στα χεράκια σου το πνεύμα παραδίδω,
κι αν θέλεις περιφρόνα το,  σαν θέλεις στους αγρούς
των Ηλυσίων καντονιών με μια γαϊτανοφρύδω,
ξαπόστειλε ξεπλένοντας των θλίψεων αφρούς.