Διακοπή Νυχτερινής Ακρόασης

 

Μεσάνυχτα βοούν οι πεθαμένοι,
σ΄αυλάκια βινυλίου βρωμερά,
κερκίδα ανεμίζοντας κι ωλένη.
Ανίκανοι ν΄ανοίξουνε φτερά,

τον γύρο κάμνουν πάλι του θανάτου,
με κάποιο Stabat Mater της σειράς.
Σηκώνεται το τρίχωμα του γάτου,
κι εγώ στο πρώτο νεύμα της κυράς.