Βαρβάκειος 15

Από νωρίς στης Αγοράς τον τρύπιο πάγκο,

μ΄ένα ζεϊμπέκικο να γλύφει τις πληγές,
ακούω κάποιον να μου κράζει: «Α ρε Γιάγκο,
μούρη χωμένη τι βαστάζεις στις Πηγές;

Στο γιούκο πίλο και παλτό. Τρίβωνα πάντα.

Σανδάλια των Προγόνων, πως και πορπατάς;

Όσο και να οργώνεις Θιάκι με το Lada,

για τους Μνηστήρες θα ΄σαι πάντα κερατάς».

Γυρνώ το μάτι πάνω του, πόσο μου μοιάζει;

Ξένος κι αυτός καθώς κι εγώ μες στη ζωή.
«Ράψε το φίλε, τέτοιο λάλημα χαλάζι,
μου καταστρέφει σώμα, νου και συλλοή.

Άσε για πάρτη μου να πλέκω παραμύθι.

Δεν σου απλώνω χέρι. Βάρδα δανεικά.
Γίνε σκληρός, πες με σαλό, ντιπ κουτορνίθι.
Εγώ πλασμένος μ΄άλλης τάξης υλικά».