Καθώς παραμιλώ

 

«Τα χρόνια μου κρεμάσανε κουδούνια
και μ΄έστειλαν στις ρούγες τρωγλοδύτη.
Που πήγε η παλιά μου εκείνη μύτη,
τώρα που τα συντρόφια μου γουρούνια;

Που λάκισε το κάλλος του προσώπου,

αφήνοντας τιμόνι στις ρυτίδες;
Πως γένηκαν παλιόγριες οι Ατθίδες,
χαρά που μια φορά ήσαν του τόπου;

Ο δρόμος σκολιός, σκυλιά λυμένα

δαγκώνουν με.(Το ούστ δεν τα τρομάζει).
Νερόζουμο το αίμα πώς να βράσει,
στα φλεβοτούνελ μέσα τα ηττημένα;

Καιρός μου να του δίνω. Απομένει

ο ψόφος των χωμάτωνε στα ξύλα.
Η μοίρα των Ανθρώπων σαν τα φύλλα.
Στο τέλος Βελζεβούλ όλα τα παίρνει».