Σαν Επίλογος

 

Γεννήθηκα μια Κυριακή στης Άνοιξης το έμπα,
σε περιβόλι του Σιοράν κατάσπαρτο κορμί.
Ο λώρος ο ομφάλιος πίσω γραμμή στη πλέμπα,
με γκάζι κυκλοδίωκτο και πόθων στροφορμή.

Πατέρας μου το σύννεφο που μαύρο ταξιδεύει,

σε λάθος πάντα ουρανό γυρεύοντας Φυλή.
Αλλοίμονο, μητέρα μου η σφαίρα που λαθεύει
κι αντίς το κέντρο της καρδιάς, τους τοίχους απειλεί.

Πως έζησα μονόχνοτα, χωριάτης με χλαμύδα,

ανάμεσα σ΄αγάλματα σπασμένα και λερά;
Οι φίλοι μου με μάλωναν τι ξέσφιγγη μια βίδα
απάνω μου κι εγώ σκαρί σε άγνωστα νερά.

Γεννήθηκα μια Κυριακή του Μάρτη στα Σεπόλια,

βατεύοντας του τάφου μου γενναία την σχισμή.
Λιμένες δεν υπάρχουνε για με κι αραξοβόλια,
παρά πελάγη φονικά και καταρτιών τριγμοί.