Μέρες του 2015

Ολάκερη σκηνή σα Ψυχοσάββατο
και σα Παρασκευή πάντα Μεγάλη.
Στης προσμονής ανάσκελα τον κράββατο,
δεν θέλησα, δεν σήκωσα κεφάλι.

Παντζούρια διπλοσφράγιστα την Άνοιξη,

το τζάκι θέρο-τρύγο φουντωμένο.
Την γνώριζα νεράκι την κατάληξη,
γι αυτό το στόμα βάσταγα ραμμένο.

Χυδαίοι προβολείς με συναρπάζανε,

στου Άμλετ το μονόλογο Δευτέρες.
Τα νιάτα μου βοριά λυσσάρη μπάζανε,
ομίχλες λιμανιών, σκυλιά, εταίρες.

Και μια Τετάρτη πάνω στα ικριώματα,

ασύγγνωστα μνημόνευσα Τσιτσάνη.
Πουρνό-πουρνό μ΄αδάκρυτα τα όμματα,
χαλεύαν οι  θαφτάδες κάποιον Γιάννη.