Το Κοριτσάκι Με Τα Σπίρτα

 

Στο φως που χαμηλώνει αντιστέκομαι.
(Ίδε το κοριτσάκι με τα σπίρτα).
Της νόνας μου τη θέρμη ονειρεύομαι,
να με ταγίζει κάστανα και μύρτα.

Ποτέ μου δεν κρυώνω. Τα κατάφερα,

οι θλίψες να λογιάζονται αχτίδες.
Βαρδάρης και Θρακιάς φυσάνε άσφαιρα.
Πληγώνεται το πνεύμα από ακίδες;

Φθαρμένο πανωφόρι και ακούμπωτο,

κασκόλ στραβοδεμένο ν΄ανεμίζει,
στο χέρι πλαστικό με χύμα ηδύποτο,
Επίκουρος κερνά, Αυτός γεμίζει.

Στο φως που χαμηλώνει σου ορκίζομαι

και στου γερό-Σκαρίμπα τη Χαλκίδα,
όσο με μαργωμένα χαριεντίζομαι,
Θα βρίσκεται για μένα μια πατρίδα.